«برای اینکه آدم از انتقاد بگریزد،کافیست کاری نکرده،واساسا کسی نباشد.» البرت هوباردمی گن هر کس رو می خوای نابود کنی اول ازش انتقاد نکن دوم اسمش رو نبر!
این مقدمه رو لازم دیدم برای نمایشگاه دوست خوبم بهنام ذاکری با عنوان "ابتدا به ساکن" که اولین نمایشگاه انفرادی ایشون، متشکل از مجموعه عکسی سیاه و سفید تحت همین عنوان بود.
نکته ای که از بدو ورود جلب نظر می کرد نوشته آقای حسن بردال درباره نمایشگاه و آخرین چیزی هم که مخاطب می دید با توجه به چیدمان آثار، استیتمنت مجموعه می شد(مگر اینکه شخصی به عنوان راهنما محل شروع رو نشون می داد) و هنوز برای من جای سوال داره که آیا این سنت شکنی عمدی بوده یا سهوی!(هر چند که در بیانیه مجموعه نوشته بود این آثار فاقد ترتیب و وجه روایی هستند و موضوع انتها بودن بیانیه رو پیچیده تر می کنه!!)
در استیتمنت از عنصر زمان به عنوان مخرب و از عکس به عنوان ناجی یاد می شه(نقل به مضمون)، موضوعی که به اعتقاد بنده از نخستین روز زایش عکاسی تا به امروز قسمی جدا نشدنی در ذهن قریب به اتفاق عکاسان آماتور و حرفه ای بوده و بهنام نیز مثل سایرین دغدغه خود پنداشته.
سوژه، خانه پدری (مکان شکل گیری رویاهای وی از کودکی تا کنون)
او نداشتن فرصت عکاسی در کودکی رو ناراحت کننده بیان می کنه و می خواد هر چه سریعترعنصر ویرانگر، یعنی زمان رو به دام انداخته و کودکی و بزرگسالی رو در زوایای نایافته خانه با دید عکاسانه کنونیش به تصویر بکشه. اما این ابژه که با تفاسیر بالا و بر خلاف نظر برخی دوستان تازگی و نو آوری درون خودش نداره گاه با ضعف تکنیکی(نظر شخصی بنده) همراه شده و اون رو از سطح یک نمایشگاه انفرادی به یک پروژه دانشجویی قابل بازبینی تنزل داده. مشاهدات من با در نظر گرفتن بیانیه نمایشگاه، اون انتظاری رو که داشتم بر آورده نکرد. هر چند با توجه به تلاشگری و پیگیری های شخصی چون بهنام مطمئن هستم در آینده شاهد کارهایی در خور توجه از او خواهیم بود. البته ترکیب بندی برخی آثار رو می شه از نقاط قوت نمایشگاه اسم برد
پی نوشت: پیشاپیش از تفکر منعطف و انتقاد پذیر بهنام ذاکری عزیز تشکر می کنم. :)
