۱۳۸۹ خرداد ۲۲, شنبه

زمان

زمان، زمان، زمان
زمان، این روزها شده است دشمن من. زمانی که می آید و زمانی که باز نمی گردد. زمانی که همین الان از دست رفت.
"تیک تیک" ساعت روحم را خراش می دهد
چرا بشر به جای آروزی پرواز، آرزوی  ماشین زمان نکرد؟ حالا که قرار بود آرزویی محقق شود چرا ماشین زمان نباشد؟
 در خط "زمان = خطا به توان دو" با سرعت در حال حرکتیم و هیچ راه برگشتی هم نیست. می خواهید باور کنید یا نکنید. این شده یاس فلسفی من، اینروزها

هیچ نظری موجود نیست: